Најмоќното оружје на светот е човековата душа во пламен.
Ќе ги прескокнам сите класични почетоци на една приказна и ќе започнам со стартот. Како шајка на 28 ми Април заедно со колегите ултраши бевме нацртани пред стартот на трката во 09 часот наутро. На првиот знак истрчавме сите 9 души полни со адреналин и желба да ги поминеме сите на почетокот поради гужвата која се создава од сите 14.000 учесници за да добиеме на време на сите контролни точки.
Веќе на втората контролна точка и на 5 тиот километар направивме убава разлика од гужвата и можевме комплетно да уживаме во трчањето. Фрушка гора е рајот на земјата, ниска падина, полна со високи дрвја, дебели сенки .. сон за секој спортист и тркач.
60 – ти километар. Веќе 10 часа како трчам а силата во нозете константно ја одржавам, хидрирам добро, конзумирам сол и шеќери се осеќам перфектно. Мала пауза на Летенка и време е да се започне додатниот круг за да се надокнадат километрите. Тргнавме заедно во група поради мракот кој не обви, а мрак како мрак си има свои оружја. Намалува телесна температура, температурите се спуштаат ниско и се потешко и потешко е да го одржуваш телото во живот, особено после 80 км.
Бум. Првата криза на 70 – ти километар. Се разранив, во главата ми се вртат
уште 50 км и 3 те бода која ги носи тркава за учество во 2014 на UTMB. Не можев да ја сокријам паниката!
Ама ни на крај памет не помислив на откажување, никако, бев решен да влезам во
финишот затоа што бев сигурен во себе и својата спремност. Мала интервенција со
масти и помади благодарение на колегите и повторно продолжив низ мракот како
лилјак во пештера.
Еден период престанавме со трчањето.. почнавме да се движиме брзо по угорниците пред нас, токму и тогаш најголемата криза ја имав на цел ултра маратон, после 15 часа веќе бев тотално уништен, цело тело ми се гасеше како механизам, никогаш во животот не верував дека ќе го доживеам тоа чувство да одам и да спијам и да сакам да се срушам на патеката за трчање. Сакав да ме снема, сакав да не постојам тогаш... ги колнев километрите, ги колнев часовите, беа преку 16 веќе ... кај се уште 10 ?! Имав болка, голема болка, во нозете во сите мускули од телото, рацете, стомакот .. грбот, дури не можам ни да ја опишам таа болка и тоа патење, патење во буквална смисла на зборот, страдање какво што не може ниту било кој од вас да го замисли. Се што конзумирав одма го мелеше организмот, јадеш и го снемува одма после хранопроводот, како да не си јадел воопшто, чекаш само некој зрак на енергија да се појави во телото. Тоа пак како крајно интелегентен механизам се адаптира на сите услови, инструмент со кој управува мозокот. Страшно колку може да се искористи во рацете на вистински спортиста.
Во вода се удавија сите тактики и сите начини на исхрана, сите финти, сите нутриционистички водичи. Единствена финта беше да се откажеш. Ама јас не паѓам на такви финти.
Благодарение на мотивацијата која ја имав од Јовица, мојот партнер во трчањето, го дочекав кобното утро и првиот изгрев на сонцето. Толку убаво и крваво изгрејсонце немам дочекано. Кулминација и амбивалентност на живот и страдање. Дел од трката искрено не го памтам, извинете ама 26 часа не можев да ги запамтам со такво темпо. Верувам никој не може.
Некаде околу 90 километар веќе беше ден и некаде околу 21-от час како што бевме во движење, се осети убавото време, топло и ведро небо. Додетен стимул за насмевка. Тука ми се отворија хоризонтите, веќе денот ми даде сила за последните километри да ги издржам и да поминам низ целта како херој, херој на себе и на многу мои блиски кои ме подржуваат за цело мое време, цел мој живот.
До крај уште 2 километри, веќе на 109 километар сме. Во мене се случуваше волшебство, градите се кочеа, чекорите ги броев еден по еден, метрите изгледаа како километри сега, се сврте се наопаку. Влогот е голем но ништо не може да го замени успехот кој го постигнав, постигнав и се надминав себеси на секое поле не само на она физичкото туку се надминав и како човек како особа, сега сум многу подобар од оној кој бев пред трката. Подобар поради многу причини, подобар за сите и за целото општество.
ЦИЉ – го здогледав и се залетав со сета сила, ако воопшто беше сила тоа после 26 часа. Ме израдуваа и ме насолзија скандирањата на публиката со „ Ајмо Македонци, најбољи сте“.
Трката ја завршив некаде со пласман во првите 70 места во конкуренција со 350
натпреварувачи. Можев далеку подобро, сигурно во топ 20 меѓутоа поените беа
скапоцени бар засега за мене и не сакав да ризикувам повреда или откажување.
Мојата цел за овој период е завршена, освоив 3 бода за трката околу Мон Блан за кои се потребни 7 бода и сега следна цел ми е :
http://www.vitosha100km.bg/ 100 километри 1700 D+ и 2 бода.
До тогаш следуваат многу тешки тренинзи и многу поголеми успеси во мојата кариера како ултра маратонец и алпинист. Сакам само да спомнам една особа за која мислам и сум сигурен дека е најзаслужна за сите мои достигнувања во последите неколку месеци, без нејзе мислам дека голем дел од работите немаше да ги истуркам онака како што сакав. Водич, мотиватор и подржувач на секој мој дострел.
Никогаш во животот не верував дека себеси ќе се доведам до тој степен на издржливост. До степен на душевна болка по сопствен избор. Физичката не ја набројувам затоа што таа е минлива. Сега те боли, за еден час ќе ти помине.
Фрушка гора – 111,6 километри и 4,190 искачени вертикални метри за скоро 26 часа, без било каква пауза или одмор подолги од 15 минути. Сите напорни тренизи, повреди, часови и километри претрчани низ Македонските планини под секакви услови, часови вложени во припреми, исхрана, патувања, кризи, нарушен социјален живот и сите останати причини за нозе со скршени срца се забораваат откако ќе се помине целта на еден ултра планински маратон. Со какво големо задоволство, среќа, солзи од радост и болка во цело тело и цела душа се завршува еден таков подвиг е непоимливо за еден обичен човек. Не знам ни од каде да почнам а не знам ни како да го завршам постов.
Ќе ги прескокнам сите класични почетоци на една приказна и ќе започнам со стартот. Како шајка на 28 ми Април заедно со колегите ултраши бевме нацртани пред стартот на трката во 09 часот наутро. На првиот знак истрчавме сите 9 души полни со адреналин и желба да ги поминеме сите на почетокот поради гужвата која се создава од сите 14.000 учесници за да добиеме на време на сите контролни точки.
Веќе на втората контролна точка и на 5 тиот километар направивме убава разлика од гужвата и можевме комплетно да уживаме во трчањето. Фрушка гора е рајот на земјата, ниска падина, полна со високи дрвја, дебели сенки .. сон за секој спортист и тркач.
60 – ти километар. Веќе 10 часа како трчам а силата во нозете константно ја одржавам, хидрирам добро, конзумирам сол и шеќери се осеќам перфектно. Мала пауза на Летенка и време е да се започне додатниот круг за да се надокнадат километрите. Тргнавме заедно во група поради мракот кој не обви, а мрак како мрак си има свои оружја. Намалува телесна температура, температурите се спуштаат ниско и се потешко и потешко е да го одржуваш телото во живот, особено после 80 км.
Еден период престанавме со трчањето.. почнавме да се движиме брзо по угорниците пред нас, токму и тогаш најголемата криза ја имав на цел ултра маратон, после 15 часа веќе бев тотално уништен, цело тело ми се гасеше како механизам, никогаш во животот не верував дека ќе го доживеам тоа чувство да одам и да спијам и да сакам да се срушам на патеката за трчање. Сакав да ме снема, сакав да не постојам тогаш... ги колнев километрите, ги колнев часовите, беа преку 16 веќе ... кај се уште 10 ?! Имав болка, голема болка, во нозете во сите мускули од телото, рацете, стомакот .. грбот, дури не можам ни да ја опишам таа болка и тоа патење, патење во буквална смисла на зборот, страдање какво што не може ниту било кој од вас да го замисли. Се што конзумирав одма го мелеше организмот, јадеш и го снемува одма после хранопроводот, како да не си јадел воопшто, чекаш само некој зрак на енергија да се појави во телото. Тоа пак како крајно интелегентен механизам се адаптира на сите услови, инструмент со кој управува мозокот. Страшно колку може да се искористи во рацете на вистински спортиста.
Во вода се удавија сите тактики и сите начини на исхрана, сите финти, сите нутриционистички водичи. Единствена финта беше да се откажеш. Ама јас не паѓам на такви финти.
Благодарение на мотивацијата која ја имав од Јовица, мојот партнер во трчањето, го дочекав кобното утро и првиот изгрев на сонцето. Толку убаво и крваво изгрејсонце немам дочекано. Кулминација и амбивалентност на живот и страдање. Дел од трката искрено не го памтам, извинете ама 26 часа не можев да ги запамтам со такво темпо. Верувам никој не може.
Некаде околу 90 километар веќе беше ден и некаде околу 21-от час како што бевме во движење, се осети убавото време, топло и ведро небо. Додетен стимул за насмевка. Тука ми се отворија хоризонтите, веќе денот ми даде сила за последните километри да ги издржам и да поминам низ целта како херој, херој на себе и на многу мои блиски кои ме подржуваат за цело мое време, цел мој живот.
До крај уште 2 километри, веќе на 109 километар сме. Во мене се случуваше волшебство, градите се кочеа, чекорите ги броев еден по еден, метрите изгледаа како километри сега, се сврте се наопаку. Влогот е голем но ништо не може да го замени успехот кој го постигнав, постигнав и се надминав себеси на секое поле не само на она физичкото туку се надминав и како човек како особа, сега сум многу подобар од оној кој бев пред трката. Подобар поради многу причини, подобар за сите и за целото општество.
ЦИЉ – го здогледав и се залетав со сета сила, ако воопшто беше сила тоа после 26 часа. Ме израдуваа и ме насолзија скандирањата на публиката со „ Ајмо Македонци, најбољи сте“.
Мојата цел за овој период е завршена, освоив 3 бода за трката околу Мон Блан за кои се потребни 7 бода и сега следна цел ми е :
http://www.vitosha100km.bg/ 100 километри 1700 D+ и 2 бода.
До тогаш следуваат многу тешки тренинзи и многу поголеми успеси во мојата кариера како ултра маратонец и алпинист. Сакам само да спомнам една особа за која мислам и сум сигурен дека е најзаслужна за сите мои достигнувања во последите неколку месеци, без нејзе мислам дека голем дел од работите немаше да ги истуркам онака како што сакав. Водич, мотиватор и подржувач на секој мој дострел.
No comments:
Post a Comment